Jackson Lisa - Daj mi szansę, J
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Lisa Jackson DAJ MI SZANSĘ, TIFFANY
Mamie i Tacie
Jesteście najwspanialsi
ROZDZIAŁ 1
T
o tu się zaszyła! J.D. Santini obrzucił krytycznym spojrzeniem duży dom z zapuszczonym
ogrodem. W widocznym miejscu, blisko ulicy, wbito w ziemię tablicę z napisem „Mieszkania
do wynajęcia”. Tiffany wybrała sobie na kryjówkę szarą drewnianą landarę w stylu
kolonialnym, z wykuszowymi oknami, beżowymi okiennicami i ciemnym, fantazyjnie
zdobionym dachem.
Istny cud architektury, pomyślał nie bez ironii J.D., co na niewiele się zdało, ponieważ nie
zmniejszyło jego zdenerwowania. Ścisnął dłonie w pięści, przysięgając w duchu, że nie wy-
właszczy jej z tego domu. A przynajmniej nie od razu. Zresztą, przecież przyjechał tu
wyłącznie dla jej dobra i w jak najlepiej pojętym interesie dzieci. Tylko dlaczego czuł się
przy tym jak ostatni łajdak?
- Psiakrew! - zaklął głośno, wyskakując z dżipa na palące lipcowe słońce. Fala upału
typowego o tej porze roku dla południowego Oregonu, omal nie zwaliła go z nóg.
Był coraz bardziej zły. Napytał sobie kłopotów i to na własne życzenie. Zresztą, czego
innego mógłby oczekiwać, wdając się w konszachty z własnym ojcem?
Sięgnął na tylne siedzenie dżipa cherokee i wyciągnął bagaże, składające się z wysłużonego
brezentowego wora oraz nesesera.
- Teraz albo nigdy - mruknął pod nosem.
Słowo „nigdy” zabrzmiało złowieszczo. Noga go wciąż bolała przy chodzeniu, a mimo to
przerzucił worek przez ramię, ujął rączkę nesesera i energicznie ruszył w kierunku domu ce-
glaną ścieżką, która aż prosiła się o położenie nowej zaprawy. Będąc już na ganku, starał się
nie przyglądać zbyt dokładnie śladom zapuszczenia i rozkładu: obłażącym z farby framugom
i zardzewiałym rynnom. Przekonywał się w duchu, że przecież nic go to nie obchodzi. Co
było taką samą prawdą jak twierdzenie, że papież jest mahometaninem.
Obchodziło go absolutnie wszystko, co dotyczyło Tiffany, czy tego chciał, czy nie. Była
wdową po jego rodzonym bracie, matką dwojga bratanków i jedyną na świecie kobietą, o
której nie umiał zapomnieć. Poza tym była osobą, z którą zawsze wiązały się kłopoty.
J.D. nacisnął dzwonek. Słuchał, jak delikatny, przytłumiony dźwięk rozlega się za
drzwiami, i wyczekiwał, z trudem hamując niecierpliwość. Co miał jej powiedzieć? Że teraz
to on jest właścicielem większej części tego starego domu, ponieważ jego starszy brat był
niepoprawnym hazardzistą? Że najlepiej byłoby sprzedać posiadłość i kupić mniejsze,
bardziej nowoczesne i wygodniejsze mieszkanie? Że dzieci powinny... No właśnie, co
powinny dzieci? Znów się przeprowadzać? Żyć pod kuratelą, w cieniu klanu Santinich? J.D.
żachnął się na tę myśl. On sam całymi latami walczył o niezależność i wyzwolenie od
dusznej, przytłaczającej atmosfery panującej w rodzinie. Ale to nie to samo. W końcu był
samodzielnym, bezdzietnym mężczyzną, co zasadniczo odróżniało go od Tiffany, Stephena i
Christiny.
Czarny kot śmignął w cieniu rozrośniętych rododendronów i azalii. We wnętrzu rozległ się
odgłos kroków i drzwi uchyliły się odrobinę.
- Kto tam? - Głos należał do chłopca.
- Stephen?
- Tak?
- To ja, twój stryj.
- Stryj?
- Tak, jestem J.D.
- Och. - Stephen mimowolnie westchnął, a jego śniada twarz zaróżowiła się z emocji.
Otworzył szerzej drzwi i odsunął się, wpuszczając gościa do środka.
- Co ci się stało w nogę?
- Jechałem na motorze i próbowałem uniknąć spotkania pierwszego stopnia z rowerzystą.
- Tak? - Stephen uśmiechnął się na ten żarcik i oczy mu rozbłysły.
J.D. pomyślał, że za parę lat z chłopca wyrośnie przystojny mężczyzna. Na razie
przypominał szczeniaka, który ma za duże łapy i uszy. Już niedługo zniknie dziecinny zarys
szczęki, a rysy twarzy staną się męskie i proporcjonalne. J.D. dostrzegł w bratanku
podobieństwo do samego siebie sprzed lat, z czasów młodości durnej i chmurnej, z lat
trudnego dorastania.
- Masz własny motor? - Chłopak był wyraźnie zaciekawiony.
- Miałem. Teraz jest w warsztacie.
- Jaki?
- Harley.
- Super.
J.D. zdawał sobie sprawę, że harleyem bardziej zaimponował bratankowi, niż gdyby się
przedstawił jako Rockefeller.
- Teraz nie wygląda super. Nie masz pojęcia, co jedno głupie drzewo może zrobić z
maszyną.
Stephen uśmiechnął się krzywo. J.D. zauważył, że chłopak ma brudne i zmierzwione włosy,
w jego oczach czai się niepokój, a muskuły na karku tężeją, jakby miał za chwilę rzucić się do
ucieczki.
- Jest mama?
- Ona... Nie, nie ma jej w tej chwili. - Stephen spuścił wzrok, wpatrując się uporczywie w
kwietny wzór na chodniku zaścielającym schody na piętro.
- Mama jest w więzieniu - pisnął z góry cienki dziecięcy głosik. Buzia otoczona burzą
czarnych loków wychynęła znad poręczy.
- Co?
- Zamknij się, Chrissie. - Stephen rzucił siostrze mordercze spojrzenie.
- O czym ona mówi? - J.D. ostro zwrócił się do chłopca.
- O niczym. Chrissie sama nie wie, co plecie.
- A właśnie, że wiem - oburzyła się dziewczynka.
- No dobra, to już powiem. Mama pojechała na policję.
- Po co?
- Nie wiem - wymamrotał Stephen. Było oczywiste, że kłamie. - Byłem zajęty pilnowaniem
tej smarkuli.
- Nie jestem smarkula. - Christina z trudem gramoliła się po schodach na swoich krótkich
nóżkach. Czarne pierścionki włosów podskakiwały przy każdym kroku. Zaciekawione oczy
dziecka były szeroko otwarte.
- Sami tu jesteście? - spytał J.D.
- Jest Ellie. - Christina podreptała przez hol i przystanęła w wahadłowych drzwiach.
- Kto to jest Ellie? - J.D. zwrócił się do bratanka.
- Pani Ellingsworth. - Stephen niezręcznie przestępował z nogi na nogę. - Mieszka tu u nas
na dole. Kiedy mama wychodzi do pracy, Ellie opiekuje się Chrissie.
- A co z tobą?
- Ja nie potrzebuję żadnej opieki - odparł chłopak, gwałtownie prostując plecy.
J.D. zdał sobie sprawę, że tą drogą daleko nie zajdzie. Postawił bagaże na podłodze.
- Czy możesz mi powiedzieć, kiedy mama wróci?
- Nie wiem. Myślę, że zaraz - burknął Stephen, ale chyba zawstydził się własnego
niegrzecznego tonu, bo dodał po chwili: - Możesz tu poczekać... W saloniku albo w...
W tym momencie Christina wyszła z kuchni i podreptała do jednego z dwóch wąskich
trójkątnych okienek umieszczonych po obu stronach drzwi.
- Mamuniuuu! - zwołała uszczęśliwiona. Nacisnęła klamkę i wybiegła na ganek.
J.D. odwrócił się i zobaczył Tiffany, która wyskoczyła z samochodu zaparkowanego na
zacienionym podjeździe. Wysoka i szczupła kobieta z sięgającymi ramion czarnymi włosami,
które okalały jej regularną twarz, była prawdziwą pięknością. Bez wątpienia należała do tych,
na których męskie spojrzenia zatrzymują się na dłużej. „Ma wabik” zwykła mówić jego
matka.
Tiffany upchnęła w wielkiej torbie plik papierów, po czym podniosła wzrok. Gdy zobaczyła
biegnącą po ścieżce córeczkę, obdarzyła ją czułym uśmiechem, który jednak natychmiast za-
marł na widok J.D. Jej oczy były takie, jak zapamiętał: złotobrązowe. I niepokoiły go tak
samo jak niegdyś. Tiffany spojrzała na niego wrogo i uniosła brodę. Na jej policzkach
wykwitł nagle rumieniec.
- Cześć, skarbie - powitała Christinę, unosząc ją w ramionach.
- Patrz, mamo. Mamy gościa.
- Widzę. - Tiffany wyprostowała się jak struna. Miała na sobie białą bluzkę bez rękawów,
wciąż świeżą i wyprasowaną, która pięknie kontrastowała z jej opaloną skórą. Ruszyła w kie-
runku drzwi. W rozcięciach spódnicy koloru khaki migały jej długie, umięśnione nogi.
Tak, to było to. Nic dziwnego, że jego rozwiedziony brat od pierwszego wejrzenia zakochał
się jak młokos w Tiffany Nesbitt. Nic też dziwnego, że to samo przydarzyło się J.D. Niemal
to samo.
- Mamo... Stephen odchrząknął, jakby miał trudności z wydobyciem głosu. - Mamo, stryj
J.D. przyjechał.
- Widzę - powtórzyła Tiffany z niezadowoloną miną.
- Cześć, Jay.
- Cześć, Tiff.
- Zawsze miałeś znakomite wyczucie czasu - rzuciła z sarkazmem,
- Co się tu dzieje?
- Nic. Drobne nieporozumienia - odparła Tiffany i, trzymając na ręku córeczkę, weszła do
domu i zamknęła za sobą drzwi.
- Z policją?
- To był wydział do spraw nieletnich - sprecyzowała Tiffany, przeskakując wzrokiem ze
szwagra na syna i z powrotem. Gość zrozumiał, że to nie czas i miejsce na drążenie zapewne
nieprzyjemnego tematu. Christina zaczęła się wiercić, więc Tiffany postawiła ją na podłodze.
- Wiesz, J.D., że prędzej śmierci bym się spodziewała niż ciebie tutaj.
- Przepraszam, że cię nie uprzedziłem.
- To nie w twoim stylu - zauważyła spokojnie, jakby wcale jej to nie obchodziło. Jednak
obrzuciła nieproszonego gościa gniewnym spojrzeniem.
- Nie - przyznał, bo zdawał sobie sprawę, że zasłużył na reprymendę.
- Spływam, mamo - wtrącił się Stephen, patrząc krzywo spod zmierzwionej, opadającej na
oczy grzywy. - My z Samem idziemy popływać i na ryby.
- Ja i Sam. - Tiffany automatycznie poprawiła syna. - Miałeś siedzieć w domu. Przecież
zawarliśmy umowę.
Stephen niepewnie potarł nos.
- Odrobiłem lekcje i zrobiłem wszystko, co mi kazałaś.
- To w lipcu jeszcze się tu chodzi do szkoły? - spytał zdziwiony J.D.
- To letnia szkoła. - Spojrzenie Tiffany nie złagodniało ani trochę.
- Głupia buda - dorzucił Stephen. - Mamo, naprawdę chciałbym popływać.
Tiffany spojrzała na zegarek. Widać było, jak zmaga się ze sobą, żeby nie przeciągać sporu
z synem. Na jej decyzji zaważyła obecność J.D.
- Zgoda, ale bądź tu o piątej.
- Ale mamo, przecież jest lato...
- Żadnych „ale”! O piątej albo nigdzie nie pójdziesz! - stwierdziła stanowczo.
Stephen najwyraźniej chciał się jeszcze targować, ale musiał przemyśleć sprawę, ponieważ
zrezygnował. J.D gotów był się założyć o każde pieniądze, że bratanek nie wróci o
wyznaczonej godzinie.
- Posprzątałeś pokój? Masz tam porządek?
- Jak dla mnie, jest O.K.
- Uważaj, Stephen...
- To mój pokój i mnie wystarczy taki porządek, jaki mam. - Chłopak już stał przy drzwiach
z mocno podniszczoną deskorolką pod pachą. Z porysowanej powierzchni krzyczały koloro-
we napisy. J.D. domyślał się, że to nazwy kultowych zespołów rockowych. - Na razie!
- Masz być o piątej, pamiętasz?
- Tak, tak.
Tiffany odprowadziła syna wzrokiem.
- Ach, te nastolatki - szepnęła.
J.D. z trudem ją usłyszał, wyławiając z jej głosu nutę niepokoju. Nie mógł winić Tiffany za
surowość. Stephen musiał zostać wzięty w karby, i to radykalnie. Chłopak miał rogatą duszę i
gdyby na wszystko mu pozwalać, za parę lat mogłoby być naprawdę źle. Tiffany westchnęła i
pokiwała głową, jakby wciąż jeszcze nie dokończyła rozmowy z synem. Po chwili jednak
zwróciła się do gościa:
- Chodźmy do kuchni. Ty też, Christina. - Tiffany szybko ruszyła korytarzem w stronę
wahadłowych drzwi, które gwałtownie pchnęła. J.D. podniósł bagaże i poszedł za nią, cudem
unikając uderzenia. Kuchnia znajdowała się na tyłach budynku i wyglądała jak reklama
magazynu „Piękny dom”. Promienie słońca przenikały przez szyby, rozświetlając wnętrze
złocistym blaskiem. Z belki u sufitu zwisały wypolerowane mosiężne oraz miedziane kociołki
i patelnie, a ściany zdobiły pęki pachnących ziół, warkocze czosnku i sznury papryki. Na
drzwiach dużej lodówki umieszczono wystawę dzieł plastycznych autorstwa trzyletniej
artystki, notatki ku pamięci i ważniejsze numery telefonów. Słowem, czarująca domowa
atmosfera.
Tiffany wzięła z parapetu buteleczkę aspiryny i wysypała na dłoń dwie tabletki.
- Boli cię głowa?
- Jak diabli. - Tiffany nalała sobie szklankę wody i połknęła lekarstwo. - A teraz mów, z
czym przyjechałeś, Jay.
J.D. postawił worek i neseser i oparł się o kredens. Znów ogarnęło go poczucie winy na
myśl o akcie własności domu, schowanym na dnie nesesera. Choć miał za złe Tiffany Nesbitt
Santini mnóstwo rzeczy, jednak wcale nie chciał pomnażać jej problemów.
- No, Jay, śmiało! Nietrudno się domyślić, że nie wybrałeś się w drogę tylko po to, żeby mi
powiedzieć dzień dobry.
- Nie, ale rzeczywiście chciałem się z tobą spotkać.
- Ciekawe... czuję, że masz mi do powiedzenia coś takiego, czego wcale nie chcę słuchać.
W tym momencie przy drzwiach od ogrodu pojawiła się starsza pani w zbyt obszernych
ogrodniczkach, słomianym kapeluszu i rękawicach ochronnych. Na nosie miała okulary
słoneczne, a w dłoni bukiet róż.
- Wydawało mi się, że słyszę jakieś głosy - powiedziała, wchodząc. Zatrzymała się nagle na
widok J.D. - Nie wiedziałam, kochanie, że masz gościa.
- Pani Roberta Ellingsworth, mój szwagier J.D. Santini - przedstawiła ich Tiffany.
- Miło mi panią poznać - powiedział J.D.
Kobieta energicznie wyciągnęła dłoń w uwalanej ziemią rękawiczce, spostrzegła swój
nietakt i wybuchnęła śmiechem.
- Mów mi Ellie, młodzieńcze, tak jak wszyscy. Weź kwiaty, Tiffany, przyniosłam je dla
ciebie.
- Dzięki. Śliczne róże.
- Ja pomagałam! - oznajmiła z dumą Christina.
- Oczywiście, że pomagałaś, moje ty słoneczko. - Starsza pani zdjęła rękawiczkę i z
czułością pogłaskała dziewczynkę po głowie. - Co ja bym bez ciebie zrobiła!
- A co ja bez ciebie - westchnęła Tiffany i powąchała róże. - Dziękuję, Ellie, że znów
zajęłaś się dzieciakami.
- Nie ma o czym mówić, kochanie, zawsze możesz na mnie liczyć.
- Napijesz się czegoś, Ellie? Mam mrożoną herbatę, ale może być i kawa - zaproponowała
Tiffany.
- Nie teraz, wpadnę później - odparła starsza pani, ocierając wierzchem dłoni spocone czoło.
Zsunęła z nosa ciemne okulary, żeby się lepiej przyjrzeć nieznanemu mężczyźnie, który tak
niespodziewanie pojawił się w kuchni Tiffany. - Muszę się pospieszyć, bo zaraz rozpocznie
się mój ulubiony serial.
- Czekaj, niech zgadnę... - W oczach Tiffany zabłysły wesołe iskierki. - Podły brat bliźniak
porwał Dereka i uwięził go, żeby się pod niego podszyć i poślubić Samanthę.
- Ciepło, ciepło. - Ellie się roześmiała. - Zdradzę ci pewien sekret: w „Życiu na wulkanie”
niczego nie można do końca przewidzieć. Przyjdę, jak się skończy, i wszystko ci opowiem.
Do widzenia. Było miło cię poznać - zwróciła się na pożegnanie do J.D.
- Cała przyjemność po mojej stronie - zrewanżował się, demonstrując znajomość dobrych
manier.
- Ellie jest absolutnie cudowna - powiedziała z ciepłym uśmiechem Tiffany po wyjściu
starszej pani. - Opiekuje się dziećmi, kiedy jestem w pracy. - Nagle zdała sobie sprawę, że
była przesadnie opryskliwa dla szwagra, zapytała więc uprzejmym tonem:
- Masz ochotę czegoś się napić?
J.D. potrząsnął przecząco głową.
- Jeśli nie kawa czy herbata, to może coś mocniejszego.
- Nie, dziękuję. Może później.
- Później? - spytała, mrużąc oczy ocienione długimi rzęsami. - Czy chcesz przez to
powiedzieć, że zamierzasz zostać na dłużej?
- Na trochę.
- To znaczy? - dopytywała się Tiffany, nie kryjąc niezadowolenia.
- Póki moja misja się nie zakończy.
- To brzmi dość zagadkowo - powiedziała, ustawiając róże na środku stołu i podziwiając
swoje dzieło, Christina kręciła się koło kuchennych drzwi.
- Mogę porysować? - spytała.
- Świetny pomysł! - powiedziała jej matka. Wytarła mokre ręce i sięgnęła po leżące na
parapecie pudełko kredek. Christina wykrzywiła buzię w podkówkę.
- Chcę rysować tam!
- Na dworze?
- Tak! Kredą!
- Proszę bardzo - zgodziła się Tiffany i otworzyła szufladę kredensu, która mieściła
najrozmaitsze rzeczy - potrzebne i niepotrzebne. Christina uśmiechnęła się, biorąc z rąk matki
pudełko kolorowej kredy. Wyszła przez drzwi prowadzące z kuchni do ogrodu i zabrała się za
ozdabianie popękanego betonowego tarasu różnokolorowymi esami-floresami. Tiffany
obserwowała ją przez chwilę w milczeniu, a gdy przekonała się, że wszystko w porządku,
odwróciła się ku J.D. - A zatem, drogi szwagrze, komu lub czemu zawdzięczam twoją
obecność? - spytała z ironią, po czym szybko uniosła dłoń, by tym gestem powstrzymać jego
odpowiedź. - Poczekaj, niech zgadnę. Misja, powiadasz? Czyżby wysłała cię rodzinka, żebyś
sprawdził, czy odpowiednio się prowadzę i właściwie wywiązuję ze swoich obowiązków?
Chodzi przecież o dzieci Philipa.
Tiffany zawsze był bystra, J.D. musiał to przyznać. Przeniósł ciężar ciała na zdrową nogę,
ukrywając zakłopotanie.
- Przyjechałem w interesach - wyjaśnił enigmatycznie.
- Daj sobie spokój z tymi kłamstwami, Jay. W mojej kuchni na pewno nie ubijesz żadnego
interesu. Mógłbyś się wysilić na bardziej wiarygodne wyjaśnienie.
Tiffany zbliżyła się do niego na tyle, że poczuł delikatny zapach jej perfum. Był to ten sam
zapach. Dobrze zapamiętał. Nie dawał mu spokoju od ostatniego spotkania - trzymał wtedy
Tiffany w objęciach i miał ją tak blisko siebie! Zacisnął zęby i postanowił przejść do ataku.
- A może najpierw ty zechcesz mi wytłumaczyć, co, u licha, robiłaś w wydziale
przestępczości nieletnich?
- Nie wydaje ci się, że nie powinieneś wsadzać nosa w cudze sprawy?
- Na pewno cudze?
- Potrafię dać sobie radę z własnymi dziećmi - odparła z naciskiem. - Wszystko mi jedno, co
o tym myśli klan Santinich. - Tiffany wyjrzała przez szybkę w kuchennych drzwiach, by
sprawdzić, czy Christina nie usłyszy niczego z rozmowy. Na wszelki wypadek zniżyła głos
do szeptu. - Dobrze wiem, co twój ojciec wygadywał, kiedy dowiedział się, że Philip chce się
ze mną ożenić. Próbował go odwieść od tej decyzji, przedstawiając mnie w jak najgorszym
świetle jako naciągaczkę, dla której liczy się tylko konto przyszłego męża - dodała z obu-
rzeniem.
Dobrze, że nie zna ani połowy inwektyw, jakimi obrzucał ją ojciec, pomyślał J.D. W tym
momencie poczuł się winny za grzechy całej rodziny.
- Słyszałam, że ty też wywierałeś nacisk na Philipa, żeby się ze mną nie żenił, uważając to
za gruby błąd z jego strony.
- Nie przeciągaj struny, Tiff - odparł J.D. Czuł, jak tężeją mu mięśnie na karku. - Miałem
uzasadnione powody.
- Ani jednego dobrego - wycedziła z wściekłością przez zaciśnięte zęby.
- Może nie były dobre, ale dla mnie istotne.
- Philip i ja byliśmy... udanym małżeństwem - powiedziała, z godnością unosząc brodę.
- Skoro tak uważasz...
- Oczywiście!
Powstrzymał się od nie przemyślanej riposty i spojrzał na Tiffany. Jak zwykle wyglądała
nad wyraz urodziwie, a rozchylone usta i zarumienione z gniewu policzki tylko dodawały jej
uroku. J.D. przekonał się, że nadal pożąda tej kobiety. Wzbudziła w nim namiętność od
pierwszego wejrzenia i od lat to się nie zmieniło. Do diabła, ale parszywa sytuacja!
[ Pobierz całość w formacie PDF ]